Είδα τον πόνο. Είδα αργά αργά να συρρικνώνεται η ίριδα στο μέσον των ματιών τους και κατόπιν να σκάει έξαφνα σαν κραυγή. Είδα τα τρεμάμενα χείλη, τα πρόσωπα που μετατράπηκαν σε μελισσοκέρι, τα βαθουλωμένα μάγουλα, τα διογκωμένα ζυγωματικά, τις κόγχες των ματιών που βάθαιναν και θύμιζαν σπηλιά, τις αποξηραμένες γλώσσες μέσα στα στεγνά στόματα. Και αντιλήφθηκα ότι η στιγμή κατά την οποία συνειδητοποιούμε την ύπαρξή μας είναι η στιγμή που σπαρταρούμε από τον πόνο...

Φοβόμουν, διότι είδα την αρχική στιγμή όταν άνθρωπος σκοτώνει τον συνάνθρωπο, άκουσα το ουρλιαχτό της νίκης του δολοφόνου, την κραυγή φόβου του θύματος. Ούρλιαξα κι εγώ σαν δολοφόνος κι έβγαλα την κραυγή του φόβου που βγάζει το θύμα. Μου άρεσε αυτή η κατάσταση του ανθρώπου.

Ο αστυνόμος Νεβζάτ αναλαμβάνει, μαζί με τους βοηθούς του, τον υπαστυνόμο Αλή και την υπαστυνόμο Ζεϊνέπ, να ανακαλύψει τον δολοφόνο που εξοντώνει παιδόφιλους, μέσα σ’ ένα κλίμα αναταραχής και βίας, μέσα σε μια νέα πραγματικότητα σημαδεμένη από το φαινόμενο της εμπορίας ανθρώπινων οργάνων, στο οποίο καταφεύγουν για να γλιτώσουν από τη μιζέρια οι Σύροι πρόσφυγες στην Τουρκία...